Miłosny układ – Rozdział 9 – Trzy miliony

Min-ho Song siedział na jednym z pudeł, do którego ludzie zarządcy Kima powkładali osobiste rzeczy So-you.

– Czy naprawdę ma pan zamiar to wszystko zabrać? – zapytał nieco zaciekawiony.

W głębi duszy cieszył się tą sytuacją. So-you jest pod ścianą, teraz nie ma wyjścia – musi do mnie wrócić – pomyślał z satysfakcją, a na jego twarzy pojawił się nieskrywany uśmiech.

– Eksmisja to eksmisja – odparł beznamiętnie zarządca Kim, unosząc brwi. – Ona nie ma pieniędzy, więc zabieramy wszystko, co można sprzedać, a resztę… cóż – wzruszył ramionami i zrobił krótki ruch ręką w stronę otwartych drzwi, skąd widać było stertę różnych rzeczy, kartonów i osobistych drobiazgów czekających na wyniesienie do śmietnika.

– A może ty jesteś skłonny za nią zapłacić? – dodał z kpiącym uśmiechem, badawczo przyglądając się rozmówcy.

– Ja? – odpowiedział przestraszony Min-ho, czując, jak zimny pot zaczyna spływać mu po plecach. – Jestem tylko znajomym… – odparł niemal natychmiast. – Pieniądze? Nie, nie mam zamiaru za nią płacić – dodał z wyraźnym oporem, odwracając wzrok od mężczyzny.

Zarządca Kim skrzywił się, wyraźnie zawiedziony takim obrotem spraw, po czym podszedł do drzwi i wydał polecenia swoim ludziom, którzy bezceremonialnie zaczęli pakować resztki rzeczy dziewczyny.

Chwilę później przez otwarte drzwi do mieszkania weszła przestraszona So-you, a tuż za nią Tae-hyun. Dziewczyna zamarła na moment, widząc chaos panujący w pokoju. Kartony porozrzucane po całym pomieszczeniu, sterty książek i ubrań walające się na podłodze, fotografie rodzinne bezceremonialnie ciśnięte gdzieś w kąt – wszystko wyglądało jak po przejściu huraganu.

Jednak to nie bałagan przykuł jej uwagę. Jej wzrok padł na małą drewnianą lalkę, leżącą w nienaturalnej pozie na podłodze. Jedna z rączek była oderwana, a delikatna farba zdobiąca twarz lalki została uszkodzona. So-you poczuła, jak serce zaciska się z bólu. To była pamiątka od Min-ji, jej najlepszej przyjaciółki, którą dostała na zakończenie studiów. Nie miała praktycznie żadnej wartości materialnej – ręcznie robiona, trochę krzywa, z nierówno pomalowanymi oczami – ale dla So-you była bezcenna. Symbol przyjaźni, wsparcia i wspólnych chwil, które na zawsze pozostaną w jej sercu.

Łzy napłynęły jej do oczu, ale zaraz potem poczuła, jak złość wzbiera w niej jak fala. Jej wzrok szybko przesunął się po pokoju, dopiero teraz zauważając chaos: wszystkie jej rzeczy były w pośpiechu spakowane do kartonów, a niektórzy z pracowników zarządcy wynosili je już na zewnątrz. Mężczyzna w kącie szarpał się z komodą, ciągnąc ją po podłodze, zostawiając głębokie rysy na panelach.

– Uważaj, kretynie! – warknął zarządca. – Niszczysz podłogę! To będzie kosztować więcej niż jej długi!

Tae-hyun poczuł, jak trudno mu zachować bezstronność, widząc takie bezduszne zachowanie.

So-you, czując, jak złość ściska jej gardło, podniosła oderwaną rączkę lalki i zacisnęła ją w dłoni.

– Co tutaj się dzieje?! – wrzasnęła, podchodząc do pana Kima. Jej głos rozbrzmiał echem po mieszkaniu, zmuszając wszystkich do zatrzymania się choć na chwilę. – Czy wyście oszaleli? To są moje rzeczy!

Zarządca Kim spojrzał na nią z mieszaniną irytacji i pogardy.

– Twoje, nie twoje – zobaczymy.

– Panie Kim! – zawołała, starając się opanować emocje. – Mówił pan, że mam jeszcze dwie godziny! Dlaczego już wynosicie moje rzeczy? Przecież przyjechałam przed czasem!

Zarządca spojrzał na nią z poczuciem wyższości.

– Dwie godziny, czy dwie minuty – i tak nie zapłacisz – rzucił, wzruszając ramionami. – A skoro tak, to nie ma sensu czekać. Poza tym za niedługo przychodzą nowi lokatorzy.

– To nie znaczy, że ma pan prawo… – zamilkła, z trudem powstrzymując się od płaczu.

– Zalegasz już ponad trzy miliony wonów. Masz pieniądze, żeby to spłacić?

So-you poczuła, jak powoli zaczyna tracić grunt pod nogami.

– Trzy miliony?! – powtórzyła, nie wierząc w to, co słyszy. – Ale… jak to możliwe? Przecież to tylko trzy miesiące zaległego czynszu!

Mężczyzna westchnął teatralnie, sięgnął do kieszeni i wyciągnął z niej pomięty dokument.

– Zgodnie z umową – powiedział z satysfakcją zarządca – za każdy miesiąc zaległości w kolejnym miesiącu naliczamy karę 25%. Do tego koszty eksmisji. Razem wychodzi trzy miliony dwieście tysięcy wonów.

So-you była w szoku. Czuła, jak jej serce wyskoczy jej z piersi, a krew odpływa z twarzy.

– To jakaś kpina! Nie wiedziałam o tych karach! – Łzy napłynęły jej do oczu. – Jak mogę tyle zapłacić?!

Ten zarządca to zwykły oszust – pomyślał Tae-hyun, czując narastającą irytację. Wiedział, że dziewczyna została wciągnięta w pułapkę, ale zanim zdążył cokolwiek zrobić, do rozmowy wtrącił się Min-ho.

– Nie masz forsy? – zakpił, uśmiechając się szeroko. – A teraz właśnie stracisz swoje rzeczy. – Jego głos ociekał pogardą, a oczy błyszczały triumfem. – Nie masz mieszkania, nie masz pieniędzy, teraz nie będziesz miała nawet swoich gratów. W sumie… już jesteś bankrutem.

Zrobił krok w jej stronę i pochylił się lekko, mówiąc ciszej, ale wystarczająco głośno, żeby wszyscy słyszeli:

– Pytanie brzmi: kiedy przyjdziesz do mnie, błagając o pomoc? Bo przyjdziesz. W końcu takie jak ty zawsze wracają.

Zrobił wymowną pauzę, pozwalając, by jego słowa ugodziły ją do żywego, jak cios wymierzony prosto w serce.

Chciałaś ode mnie odejść? – pomyślał z narastającą satysfakcją, patrząc, jak So-you drży, usiłując zachować resztki godności. I nawet znalazłaś sobie kogoś, żeby wmówić mi, że mnie nie potrzebujesz?

Widział, jak napięcie maluje się na jej twarzy, jak zaciska pięści, próbując powstrzymać łzy, i dokładnie na ten moment czekał. Widząc, że jego słowa trafiły tam, gdzie chciał, uśmiechnął się jeszcze szerzej i dodał z bezczelną satysfakcją:

– Tylko pytanie brzmi, czy ja jeszcze będę tobą zainteresowany.

Jego słowa były jak ciosy wymierzane jeden po drugim. So-you czuła, jak jej policzki płoną z upokorzenia. Zacisnęła zęby, walcząc z narastającym żalem, że kiedykolwiek mu zaufała.

– Wystarczy. – powiedział ostro Tae-hyun.

– O! I odezwał się wreszcie twój „pożal się Boże” chłopak. – rzucił Min-ho kpiącym tonem, patrząc na nią z wyższością. – So-you, przestań w końcu udawać. Myślisz, że jak przyszłaś tu z tym… człowiekiem, to uwierzę, że to dyrektor generalny Hwang? – To mówiąc, z szyderczym uśmiechem szturchnął Tae-hyuna w ramię. – Nie powiem, postarałaś się, on naprawdę go przypomina, ale gdyby Tae-hyun Hwang był twoim facetem, to czy naprawdę brakowałoby ci na czynsz?

Tae-hyun poczuł, jak krew zaczyna buzować w jego żyłach. Jakby ktoś uderzył prosto w jego dumę i męskość, pozostawiając w nim rozżarzoną ranę. Jego serce biło szybciej, a twarz zdradzała narastającą irytację. To nie była już kwestia empatii dla So-you — to było osobiste. Jak śmie ten pajac podważać mój autorytet? – pomyślał, czując, jak gniew w nim narasta.

Jego wychowanie i zasady nakazywały mu zachować spokój, ale duma krzyczała, by zareagować. W jego świecie nikt nie ważył się podważać jego pozycji — a już na pewno nie ktoś taki jak on.

Zacisnął pięści, wziął głęboki oddech i zrobił krok naprzód, stając pomiędzy So-you a Min-ho.

– Masz jakiś problem z tym, żeby rozmawiać jak człowiek? – zapytał chłodno, patrząc Min-ho prosto w oczy.

Mężczyzna uniósł brew, zaskoczony tą nagłą ingerencją, ale szybko wrócił do swojej butnej postawy.

– A ty niby kto? Rycerz na białym koniu? – prychnął z szyderczym uśmiechem.

– Nie. Jestem Tae-hyun Hwang, dyrektor generalny Hwang Group i jej chłopak.

Słowa te, niczym uderzenie gromu, rozbiły całą pewność siebie Min-ho. Cisza, która zapadła po tej deklaracji, była przytłaczająca.

So-you spojrzała na Tae-hyuna nieco zaskoczona, a w jej oczach zalśnił błysk wdzięczności pomieszanej z niedowierzaniem.

– Nie pozwolę, żeby taka gnida jak ty tak do niej mówiła. – wycedził Tae-hyun przez zaciśnięte zęby. – Spieprzaj stąd, bo nie ręczę za siebie.

Min-ho cofnął się o krok, jego szyderczy uśmiech zniknął jak zdmuchnięty płomień, a w oczach pojawiło się czyste przerażenie.

– Oczywiście, panie dyrektorze. Ja… ja nie wiedziałem. Ja… przepraszam. – Jego głos zadrżał, gdy kłaniał się nerwowo.

– Już cię tu nie ma. – rzucił chłodno Tae-hyun.

Min-ho pośpiesznie skinął głową i odwrócił się, niemal potykając się o kartonowe pudło, gdy w panice opuszczał mieszkanie. Drzwi zamknęły się z głuchym trzaskiem.

Tae-hyun wziął głęboki oddech, próbując opanować buzującą w nim adrenalinę. Dobra robota – pomyślał z satysfakcją.

So-you spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami.

– Dlaczego to zrobiłeś? – zapytała cicho.

– To nic osobistego — odpowiedział chłodno i rzeczowo. — Nikt nie ma prawa kogoś tak traktować.

Kim zawahał się przez chwilę, ale w końcu podał dokument. Tae-hyun chwycił go pewnym ruchem i natychmiast zaczął studiować. Jego oczy szybko przeskakiwały z paragrafu na paragraf, jakby doskonale wiedział, gdzie szukać ukrytych kruczków prawnych. Widać było, że robi to nie pierwszy raz — każdy zapis analizował z chłodną precyzją, z łatwością wychwytując niedopatrzenia i celowe pułapki.

Typowe zagranie — zbyt wysokie kary za zwłokę, niejasne klauzule dotyczące eksmisji, brak szczegółowych informacji o naliczanych kosztach dodatkowych.

Zmarszczył brwi, dostrzegając kolejny absurdalny zapis — klauzulę umożliwiającą zarządcy samowolne ustalanie wysokości opłat eksmisyjnych.

– To umowa pułapka – powiedział chłodno. – Klauzule są nieuczciwe, sprzeczne z przepisami o ochronie lokatorów. Możesz mieć z tego poważne problemy prawne – skwitował, chowając umowę do kieszeni z gestem pewności, jakby właśnie zamknął tę sprawę.

– Mam to w dupie, albo płacicie, albo ta mała już nie zobaczy swoich rzeczy. – bezwstydnie oznajmił zarządca, splatając ręce na piersiach.

Tae-hyun przygryzł dolną wargę, kalkulując sytuację.

– Milion wonów – zaproponował po chwili spokojnym, ale stanowczym tonem.

So-you otworzyła szeroko oczy, patrząc na niego z niedowierzaniem.

– Co ty? Nie, nie możesz! – wyszeptała, chwytając go za ramię.

Tae-hyun delikatnie, ale zdecydowanie odsunął jej dłoń, po czym posłał jej krótkie, uspokajające spojrzenie.

– Zaufaj mi – mruknął cicho, nie odrywając wzroku od zarządcy.

– Chyba żartujesz. – prychnął Kim, kręcąc głową. – Nie zgodzę się na mniej niż dwa i pół.

– Milion dwieście pięćdziesiąt i płacę gotówką.

Zarządca, wyraźnie zaskoczony negocjacjami, zmarszczył brwi i oblizał usta.

– Dwa miliony , niżej nie zejdę — zadeklarował, ale nieco już mniej pewnym tonem.

– Milion pięćset. – odparł Tae-hyun bez zawahania. Tym razem sięgnął do wewnętrznej kieszeni marynarki i wyciągnął skórzany portfel. Nie spiesząc się, otworzył go i wyjął dwa eleganckie czeki bankowe.

So-you spojrzała na niego ze zdumieniem. Kto normalny nosi takie pieniądze przy sobie? Przecież to jakieś szaleństwo…

Tae-hyun wyciągnął rękę z czekami w stronę zarządcy.

— To moje ostatnie słowo. Jeśli nie jesteś zainteresowany, moi prawnicy zajmą się rozwiązaniem tego sporu.

Zarządca przesunął dłoń po ustach.

– Zgoda. – powiedział podnieconym tonem i niemal wyrwał czeki z rąk Tae-hyuna. – Macie godzinę na opuszczenie lokalu i zabranie wszystkiego, co wasze – dodał, nie mogąc oderwać wzroku od wypisanych kwot. – Później moi ludzie wrócą i przygotują lokal dla kolejnego najemcy.

Gdy wszyscy ludzie pana Kima wraz z nim opuścili lokal, So-you poczuła, jak fala ulgi spływa na jej ciało. Wszystko wydawało się nierealne. Tae-hyun, którego ledwo znała, ocalił ją. Jej serce biło teraz spokojniej, oddech stał się lżejszy, a na krótką chwilę zapomniała o chaosie wokół. To uczucie niosło coś nowego – cichego i otulającego. Nie potrafiła go nazwać, ale przez moment po prostu… czuła się dobrze.

– Wszystko w porządku? – zapytał spokojnie Tae-hyun.

So-you skinęła głową, odwracając się w jego stronę.

– Tak… chyba tak. Dzięki za pomoc – powiedziała, a na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech.

– Nie musiałeś tego robić – dodała po chwili.

Tae-hyun wzruszył ramionami.

– Może i nie musiałem, ale nie mogłem zostawić cię w takim położeniu. Mamy umowę, pamiętasz?

– Tak, umowa… – powtórzyła cicho So-you. – Czyli co? Od teraz jestem twoją dziewczyną, tak? – Zabrzmiało to trochę jak żart, ale w jej oczach można było dostrzec lekki niepokój.

Tae-hyun przyglądał się jej przez chwilę, zastanawiając się nad czymś w milczeniu.

– W zasadzie to już od jakiegoś czasu – odparł z lekkim uśmiechem – ale technicznie… tak.

Zapanowała cisza. So-you zerknęła na przewrócony zegar, który leżał niedbale ciśnięty w rogu pokoju. Zostało 55 minut – pomyślała przerażona.

Rozglądnęła się wokół.

Co teraz? – Przestrzeń, która dotąd była jej azylem, nagle wydała się obca i przytłaczająca. Porozrzucane ubrania, książki i różnego rodzaju drobiazgi walały się po podłodze. Stół w rogu był zasypany papierami, a jej ulubiony kubek na kawę leżał rozbity na kilka części obok nogi przewróconego krzesła. Część pudeł była otwarta, ledwo wypełniona do połowy, a mimo że niektóre kartony zostały już wyniesione, ilość rzeczy do spakowania wciąż przytłaczała.

So-you przełknęła ślinę, czując, jak napięcie znowu ściska jej klatkę piersiową. Podeszła do biurka i zaczęła chaotycznie wrzucać do stojącego nieopodal pudła książki, zeszyty i inne drobiazgi, które normalnie starannie by poukładała.

Z każdą kolejną minutą jej ręce drżały coraz mocniej.

– Nie dam rady… – wyszeptała do siebie, czując narastającą gulę w gardle.

Zaczęła zgarniać papiery — rachunki, notatki z zajęć, stare listy — ale kiedy podniosła karton, jego dno nagle pękło, a zawartość rozsypała się po podłodze. So-you zamarła na sekundę, a potem przykucnęła i bezsilnie zacisnęła dłonie w pięści.

– To bez sensu… – wyszeptała, a po jej policzku popłynęła łza, którą szybko starła dłonią, jakby chciała ukryć własną słabość.

Tae-hyun, dotąd stojący z boku, wyciągnął telefon z kieszeni i zadzwonił.

– Ji-hoon? Potrzebuję, żebyś przysłał nasz zespół relokacyjny… Tak, teraz. Zaraz wyślę ci adres. Najpóźniej o dziewiętnastej muszą tu być – powiedział stanowczo, po czym rozłączył się i podszedł do dziewczyny.

– So-you, spójrz na mnie – powiedział stanowczym, ale spokojnym tonem.

Dziewczyna nie zareagowała od razu. Dopiero gdy lekko potrząsnął jej ramieniem, uniosła załzawione oczy.

– Uspokój się. Już wszystko załatwione – oznajmił krótko.

– Wszystko? – powtórzyła zdezorientowana.

– Przeprowadzkę ogarnąłem. Twoje rzeczy wkrótce będą spakowane i zawiezione do domu.

– Jakiego domu? – zapytała z niepokojem.

– Do mnie – oświadczył spokojnie.

– Do ciebie?! – So-you otworzyła szeroko oczy. – Nie sądzisz, że powinnam mieć coś do powiedzenia w tej sprawie?

– Nie – odpowiedział z lodowatym spokojem. – Nie masz gdzie się podziać. Jesteś spłukana i wisisz mi sporo pieniędzy.

– Ale… – próbowała zaprotestować, choć wiedziała, że to nie ma sensu.

– Nie będę udawał, że szukanie ci hotelu ma sens, skoro i tak mamy grać w tę grę razem. Najlogiczniejsze jest to, żebyś zamieszkała u mnie.

– To wymuszenie, nie propozycja. – mruknęła.

– To logistyka – odparł chłodno. – A teraz zbierz najpotrzebniejsze rzeczy. Mój asystent zajmie się resztą.

So-you zacisnęła pięści z frustracji, ale po chwili odpuściła, zdając sobie sprawę, że nie ma wyboru. Jego plan, choć wydawał się rodem z kiepskiej komedii romantycznej, miał jednak sporo sensu.

– Załóżmy, że się zgodzę… jakie będą zasady? – zapytała ostrożnie, starając się nie wyjść na łatwą zdobycz.

Tae-hyun uśmiechnął się lekko.

– Chcesz nocować na ulicy? – rzucił z udawaną troską. – Czy może jednak wolisz wygodne mieszkanie? Poza tym… jak mamy przejść do drugiej bazy, jeśli nie zamieszkasz u mnie? – dodał z figlarnym uśmiechem, próbując rozluźnić atmosferę.

– Co…?! – niemal krzyknęła So-you, czując jak policzki oblewają jej się rumieńcem. — Nie było nawet pierwszej! — fuknęła z oburzenia.

— A w klubie? Nie wiem czy pamiętasz, ale…

— Nie kończ! — pisnęła, chowając twarz w dłoniach, która teraz przybrała kolor dojrzałego buraka.

Tae-hyun zaśmiał się pod nosem, widząc jej reakcję, i uniósł ręce w geście uspokojenia.

– Spokojnie, żartowałem… przynajmniej na razie – powiedział z łagodniejszym tonem. – Nic ci nie grozi. Po prostu potrzebujemy teraz planu. Napijesz się ciepłej herbaty, rozluźnisz, a potem omówimy wszystko na spokojnie. Musimy opracować strategię, bo… jesteśmy parą. Przynajmniej w oczach twojego byłego i pewnie całej firmy.

– Całej firmy? – powtórzyła zdziwiona.

– Tak, przecież wszyscy widzieli, jak wsiadasz ze mną do Astona, czyż nie?

So-you westchnęła ciężko, pocierając dłonią usta.

– Postawiłeś mnie przed faktem dokonanym. Przez ciebie nie mam żadnego wyboru.

– Zawsze masz wybór – odparł spokojnie – ale teraz skupmy się na pakowaniu.

— Dobrze, ale nie myśl, że wygrałeś. — Zmrużyła oczy, rzucając mu gniewne spojrzenie. — Uznajmy to… powiedzmy na chwilowy rozejm.— dodała po chwili, po czym podeszła do jednego z pudeł, zbierając najpotrzebniejsze rzeczy – ubrania, kilka książek, kosmetyki. Tae-hyun obserwował ją przez chwilę z rękami w kieszeniach, po czym podszedł i bez słowa chwycił pudełko, które spakowała.

– Dam radę – zaczęła, ale Tae-hyun tylko uśmiechnął się lekko.

– To ja jestem facetem w tym związku, pamiętasz? – rzucił z przekornym błyskiem w oku.

So-you patrzyła, jak niesie pudełko bez większego wysiłku. Był w swoim żywiole – pewny siebie, zorganizowany, jakby zarządzał wielką firmą, a nie przeprowadzką. Dlaczego to wszystko wygląda tak… normalnie? – zastanawiała się, przyglądając się jego ramionom napinającym się pod ciężarem pudełka. Przystojny, silny, pomocny… – myśli zaczęły dryfować w stronę, której wolałaby teraz unikać.